Blemish

First album released on David’s Samadhi Sound label

Credits

Art direction and design by Yuka Fujii
Cover artwork by Atsushi Fukui
Produced, composed, performed, engineered by david sylvian, except tracks 2/5/7 guitars derek bailey. composed by derek bailey and david sylvian. track 8 electronics and arrangement by christian fennesz
Guitar by Derek Bailey (tracks: 2, 5, 7)
Derek Bailey sessions engineered by Toby Hrycek-Robinson (tracks: 2, 5, 7) at the moat
Mixed by david sylvian

Recorded at samadhi sound studio feb/march 03

The Japanese version, including the bonus track Trauma, has been released by P-Vine Records (PVCP-8775).

The announcement:

David set aside a month to write and record the album while taking a break from the project that he and his brother, Steve Jansen, are currently working on. He has created an impromptu suite of songs for guitar, electronics and voice. The compositions were crafted from improvisational sessions captured live in the studio. Working almost entirely alone david has created an emotionally raw, minimal work, of immediacy and stark beauty.

Although there are elements in his previous body of work that hint at the direction taken here the cd, entitled simply ‘blemish’, appears to cover new ground in style, content, intensity of emotion, and in the seemly open ended nature of the compositions themselves. Adding to the intensity and air of experimentation is the presence of Derek Bailey. Three of the pieces included on ‘blemish’ were written with, and feature, the legendary free-jazz guitarist. The final track of the CD features a haunting electronic arrangement by Christian Fennesz.

The album was recorded in the month of February 03 and mixed in March 03.
All aspects of the recording were handled by David himself.

David has committed to working on a number of projects simultaneously and is currently continuing work on his album with Steve Jansen, as well as creating sound design work for the films of photographer Charles Lindsay, developing live performances, and collaborative sessions with the likes of Christian Fennesz……

 

Review Het Parool 23-09-2003

David Sylvian Blemish (Samadhi Sound) -HHH Afgaande op het fatterige, nichterige imago van de romantische new wave-groep Japan – ogenschijnlijk vooral in uiterlijkheden geïnteresseerde knullen met ongelooflijk knappe kappers – had niemand kunnen bevroeden dat voorman David Sylvian ooit nog eens zou uitgroeien tot een van de interessantere stemmen in de periferie van de alternatieve popmuziek. Als je de geluidskunst die Sylvian op Blemish ten gehore brengt popmuziek moet noemen, tenminste. Voor wie de loopbaan en de ontwikkeling van Sylvian een beetje heeft gevolgd, is de verrassing wellicht minder groot, al zet de Brit (tegenwoordig in California woonachtig) met Blemish, de eerste cd die uitkomt op zijn eigen label Samahi Sound, wel een erg grote stap in de richting van de avantgarde. De solocarrière van David Sylvian – die eigenlijk David Batt heet – is met enige goede wil te beschouwen als een logische (en op Blemish een radicale) voortzetting van het prijsnummer van Japan: Ghosts. Dat nummer bevat alle ingrediënten die de muziek van Sylvian zo mooi kunnen maken, als je althans niet allergisch bent voor de honingzoete, licht zeverige zoembariton waarmee hij zijn teksten in het oor van de luisteraar fluistert. Niet iedereen is bestand tegen of gediend van zo veel intimiteit. Het kwetsbare Ghosts was zo prachtig omdat het ruimte liet voor stilte en verbeelding en bovendien fraaie melodielijnen bevatte. Op zijn soloplaten, te beginnen met Brilliant trees uit 1984, ging Sylvian op die weg voort met een aaneenschakelin g van veelal langzame, zeer romantische stukken, soms op de rand van sentimentalitei t (Nostalgia). Maar, zoals al veel vaker gezegd, aan de rand van de afgrond groeien de mooiste bloemen. Na Brilliant trees volgden Gone to earth (1986) en Secrets of the beehive (1987), en een lange periode van stilte waarin persoonlijke crises moesten worden bezworen (een stuklopend huwelijk). Elf jaar later trad Sylvian weer solistisch naar buiten met Dead bees on a cake (1999), alweer zo’n plaat van tijdloze schoonheid. Tussen de bedrijven door waren er nog samenwerkingspr ojecten met onder anderen gitaarprofeet Robert Fripp, in wie Sylvian een zielsverwant herkende, die met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkh eid van grote invloed is geweest op de projecten die volgden. (Ook zijn ontdekking en omarming van het boeddhisme speelt hier een rol van betekenis.) Hij heeft sowieso een scherp oog voor bijzondere creatieve partners, want op zijn platen spelen behalve Fripp ook grootheden als Holger Czukay, Jon Hassell, Marc Ribot, Kenny Wheeler en Ryuichi Sakamoto mee. Een boeiend tussendoortje was twee jaar geleden de cd Approaching silence, met instrumentale ambient die hoorde bij kunst-installaties (voor een gallerie in Japan). Ook hierop werkte hij samen met Fripp. Approaching silence wint achteraf beschouwd aan belang als een voorstadium van Blemish, omdat Sylvian op Silence voor het eerst zijn zucht naar volmaaktheid en naar uiterste precisie en hyperstilering onderdrukt, ter wille van veel lossere en vrijere uitdrukkingsvor men. Op Blemish, met voorsprong zijn meest persoonlijke plaat tot nog toe, vindt Sylvian voor het eerst een synthese tussen de melancholieke zang in het verlengde van Ghosts, ambientsferen en een improvisatorisc he aanpak, wat heeft geleid tot verlegen, buitengewoon poëtische, ‘zoekende’, maar tegelijkertijd enorm zelfverzekerde muziek – Sylvians vertrouwen in ‘het moment’ wordt rijkelijk beloond. Hij nam de plaat vrijwel volledig in zijn eentje op, in februari van dit jaar, op basis van improvisatieses sies waaruit hij met de computer de meest geslaagde passages naadloos aan elkaar laste. Ook de zanglijnen, meestal eenvoudig en rudimentair van aard maar daardoor des te treffender, kwamen duidelijk geïmproviseerd tot stand en hebben de magie van eerste takes. (Misschien is dit verbeelding.) Zelfs de teksten maken een stream of consciousness-achtige indruk, wat heeft geleid tot abstracte evocaties van gevoelens, die vaak prachtig en soms grappig zijn. (Voorbeeld: ‘They removed his voice/ The silence overwhelmed him’). Zeer opmerkelijk is dat Sylvian zich op Blemish in drie nummers heeft laten begeleiden door gitarist en improviserende meesterradicali st Derek Bailey, wat tot een wonderlijke, maar verrassend genoeg zeer bevredigende, prikkelende klanksymbiose leidt: terwijl Sylvian zacht en intiem zijn tovermantra’s zingt, stalt extremist Bailey kalm zijn atonale cactussenkraam uit. Erg geestig (al dan niet zo bedoeld) wordt dan opeens de zin in The good son: ‘He loves a good tune’- want als Bailey íets niet speelt, zijn het leuke liedjes. Met een tijdsduur van bijna veertien minuten is het titelstuk Blemish verreweg het langste nummer van de plaat. Het begint met het minimalistisch pulserende ritme van een open gitaarstemming, omgeven door ‘kapotte’ geluiden van andere klankopwekkers, waarover Sylvian, heel erg vooraan in de droge mix, zijn vocale melodieën weeft. Met het slotstuk A fire in the forest, waarvoor de Weense soundscaper Christian Fennesz het arrangement maakte, is dit het hoogtepunt van een plaat die na aanvankelijke vervreemding steeds meer aan schoonheid wint. “Don’t try to make sense of it,” zingt Sylvian. En zo is het.

ERIK VOERMANS